خبرگزاری مهر، گروه دین و آئین، سمانه نوری زاده قصری: تا چند وقت دیگر می‌شود یکسال که راه‌های زیارت بر رویمان بسته شده است. هر زمان که دنیا سخت می‌گرفت پناهی جز حسین (ع) نداشتیم. به زیارت می‌رفتیم و صفای قلب و دلمان را با نوای لبیک یا حسین (ع) را به دست می‌آوردیم.

انس گرفتن با سرچشمه‌های رحمت و فیض الهی، از زلال حضور یار سیراب گشتن، فرصت طلایی طهارت و پاکی اخلاق و موعد توبه و پاکسازی درون یافتن و بازیافتن هویت وجودی خویش از جمله اثرات زیارت کسانی است که جز رضای حضرت دوست راهی نپیموده‌اند.

شب جمعه، شب پرفضیلت و بابرکتی است و در روایات برای این شب اعمالی سفارش شده است. یکی از اعمال سفارش‌شده در این شب، زیارت امام حسین (ع) می‌باشد.

بی گمان از جمله آداب زیارت، داشتن خضوع و خشوع به هنگام زیارت است. «خشوع»، حالتی قلبی و روانی است که از معرفت و محبت نسبت به یک مقام و شخصیت در دل ایجاد می‌شود.

شیخ عباس قمی می‌نویسد:

بایسته است که زائر، سعی در تحصیل رقّت قلب و سوزش دل و خشوع قلب نماید، که این امر بر اثر اندیشه در عظمت و جلالت شأن صاحبان مرقد منور، حاصل می‌شود، و اینکه زائر باور نماید امام، ایستادن او را می‌بیند و کلام او را می‌شنود و سلام او را جواب می‌دهد. همچنین عامل دیگری که در ایجاد خشوع، اثرگذار است، تدبّر در محبت و لطف و فریادرسی امام معصوم (ع) نسبت به شیعیان و زائران خود می‌باشد.

اگر زائر به درستی این زمینه‌ها را در خود آماده نماید، قلبش هراسان و چشمش گریان می‌شود، و به حقیقت خشوع دست می‌یابد و شایسته است که زائر توجه نماید که قلب غافل و محروم از خشوع، شایستگی دریافت رحمت خداوند را ندارد؛ که در این صورت زیارتش همانند جسدی بی روح و لفظی بی معنا می‌شود و بهره او از زیارت، تنها خستگی جسمانی می‌باشد.